محفل

شاید که به غـــــیــــر از من آواره و گریان نیست

                           در گوشه ی قـــــلـــــب مــن جز نام بیابان نیست

باد ســــــــحری گــــفـــــتــا در بـاغ دلت گل بود

                           عادت کنی بر شـــمـــعی شــمع رخ یاران نیست

داغـــــــــت نــــشود کــــهنه بـا رفــتن او از دل

                            کاش درد دلم گــــویم بـــر آنـــکه پریشان نیست

باران بزند بــــــــر مـــن شلاقــی ز رعد خویش

                           شمع رخ ایـــــن مــــحــفل خاموشی باران نیست

عـــشق مـــن و پــــس دادی آن را به که بسپارم

                           باز فصل خــــــزان آمـــد رنگی ز بهاران نیست

خاطر نشود غـــمــگــیــن از ایــــن همه بد گویی

                           رفتن به نماز عــــــشــــق نیت همه یکسان نیست

حــــرف گل ایــــن بــــاغ است آهنگ جرس آمد

                           بازی که شود آخر مـــرگ است که نمایان نیست

من مست رخ یــــــارم در کــــــوچــــه ی تنهایی

                           میرزا سخن از دل گفت حرفی که چو آسان نیست

*میرزا*